Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ

                                                 Ο ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ                                         

Σήμερα όταν λέμε τσαγκάρης εννοούμε τον τεχνίτη που επιδιορθώνει τα χαλασμένα μας παπούτσια. Πολλοί τσαγκάρηδες γύριζαν τις γειτονιές και μάζευαν παπούτσια για επιδιόρθωση. Δηλαδή ήσαν μπαλωματήδες

Πριν χρόνια όμως, ο τσαγκάρης τα έφτιαχνε ο ίδιος  απ’ την αρχή.

Το τσαγκαράδικο, ο χώρος όπου ήταν στημένος ο πάγκος του με όλα τα σύνεργα, ήταν ανοιχτό απ’ το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Στον πάγκο βρίσκονταν, βελόνες, σακοράφες, σουβλιά, σφυράκια, λίμες, τανάλιες καλαπόδια, που έβαζε μέσα στο παπούτσι. Δεν υπήρχαν τότε κόλες και μηχανές. Εκεί, σκυμμένος  πάνω από τον πάγκο του, δούλευε ώρες ατελείωτες φορώντας πάντα τη χαρακτηριστική δερμάτινη ποδιά του. Εκεί δεχόταν και τις παραγγελίες των πελατών του.

Στις μεγάλες πόλεις υπήρχαν μεγάλα τσαγκαράδικα, όπου δούλευαν πολλοί τσαγκάρηδες, μαζί με καλφάδες και τσιράκια. Τα τσαγκαράδικα αυτά δέχονταν μεγάλες παραγγελίες και για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των πελατών, δούλευαν ασταμάτητα. Ένα ζευγάρι παπούτσια, τότε κόστιζαν σχεδόν μια χρυσή λίρα, για να φτιαχτούν χρειάζονταν 2-3 ημέρες δουλειά. Είχαν φυσικά στη διάθεση τους και μερικά μέσα, όπως ποδοκίνητες μηχανές, για να ράβουν γρηγορότερα τα παπούτσια.

Τα τσιράκια, που έκαναν βοηθητικές δουλειές, δούλευαν χωρίς αμοιβή. Μερικές φορές μόνο τους έδινε ένα συμβολικό ποσό το αφεντικό ή κάποιο χαρτζιλίκι το Σαββατοκύριακο. Κι όλα αυτά, αν ήταν υπάκουα και είχε πάει καλά ο τζίρος του μαγαζιού. Έπαιρναν όμως από τους πελάτες φιλοδωρήματα, ενώ οι καλφάδες έπαιρνΑν ένα μικρό μεροκάματο.

                                                                                  

ΜΥΛΩΝΑΣ

                   Ο ΜΥΛΩΝΑΣ
Από τα πανάρχαια χρόνια, οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τα δημητριακά προϊόντα, (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, σίκαλη). Αυτά τα προϊόντα ήταν η πρώτη ύλη για τη διατροφή τους. Ιδιαίτερα το σιτάρι ήταν η βασική ύλη πολλών παρασκευασμάτων. Όμως το σιτάρι πρώτα έπρεπε να υποστεί ειδική επεξεργασία, όπως ήταν το άλεσμα από το οποίο γινόταν το αλεύρι. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος χρησιμοποίησε τα τεχνικά μέσα που είχε ανακαλύψει την εποχή που ζούσε.
Πρώτα χρησιμοποίησε τους πετρόμυλους που ακόμη και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν σε χρήση. Μετά χρησιμοποίησε τους νερόμυλους και τους ανεμόμυλους, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του νερού και του αέρα. Στη συνέχεια χρησιμοποίησε το πετρέλαιο ως κινητήρια δύναμη και σήμερα τον ηλεκτρισμό.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ

                                                      Ο ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ


Ο πλανόδιος εφημεριδοπώλης είναι ο επαγγελματίας που ασκεί το επάγγελμά του χωρίς να έχει συγκεκριμένο μαγαζί, παραλαμβάνει τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και προωθεί την καθημερινή κυκλοφορία του ελληνικού τύπου περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας τις πωλεί στους περαστικούς Αθηναίους ή τις αφήνει στην είσοδο των σπιτιών των μόνιμων πελατών του. (Κτυπά το κουδούνι. Καλημέρα κυρ-Φάνη, έφερα τις εφημερίδες. Αφήνει ένα πακέτο εφημερίδες στην πόρτα και φεύγει.)
Ο εφημεριδοπώλης των αρχών του 20ού αιώνα διαλαλούσε τη πραμάτειά του: το “Σκριπ”, το “Άστυ”, την “Ακρόπολη” και πολλές φορές ενημέρωνε για τα μεγάλα γεγονότα:"Εφημερίδες! Έκτακτο παράρτημα! Πόλεμος! Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Από το πρωί εισέβαλε στη χώρα μας! Πόλεμος!"
Αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές φιγούρες της γειτονιάς.





                                                               

ΠΑΓΟΠΩΛΗΣ

 O παγοπώλης

 Aν θέλουμε να δούμε τους ανθρώπους να έχουν παγοπώλη μπορούμε να πάρουμε μια μηχανή του χρόνου! Θα δούμε ότι δεν έχουν ηλεκτρικά ψυγεία και αν τους ρωτήσουμε δεν θα ξέρουν τι σημαίνει ψυγείο. Αλλά πώς διατηρούσαν παγωμένα τα φαγητά τους; Όλο αυτό το φρόντιζε ο παγοπώλης.

Ο παγοπώλης υπήρχε περίπου πριν ένα αιώνα. Ο παγοπώλης πουλούσε τον πάγο στις νοικοκυρές που τον έβαζαν σε ένα ντουλάπι. Την επόμενη μέρα όμως o   πάγος έλιωνε και έτσι αναγκάζονταν να παίρνουν άλλο. Έτσι ο παγοπώλης περνούσε κάθε μέρα. Ο παγοπώλης είχε πάντα μαζί του γάντια για να παίρνει τον πάγο, γάντζο και κόπτη για να κόβει τους πάγους και τους μετέφερε με ένα τρίκυκλο.

Σήμερα έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα και ψυγεία. Δεν έχουμε παγοπώληδες επειδή η τεχνολογία προχωρά όλο και πιο πολύ. Παίρνουμε πάγο μόνο για εκδρομές στη θάλασσα με την παγωνιέρα. Επίσης πάγο χρειάζονται οι ψαράδες για να διατηρούν φρέσκα τα ψάρια τους.

Όλα αυτά τα εργαλεία του παγοπώλη μπορούμε να τα βρούμε σε Λαογραφικά μουσεία για να θυμόμαστε πως χρησίμευαν.  

                        

ΝΕΡΟΥΛΑΣ

  

                                     Ο ΝΕΡΟΥΛΑΣ

Τον παλιό καιρό τα νοικοκυριά δεν είχανε βρύσες στα σπίτια τους όπως σήμερα με τρεχούμενο νερό, μόνο κανένα πηγάδι εδώ και εκεί, έτσι κάθε πρωί περνούσε μετά τον γαλατά, ο νερουλάς!

Βέβαια στα χώρια δεν υπήρχαν αυτά τα δυο επαγγέλματα, διότι γάλα είχαν σχεδόν όλοι και νερό είχαν από τις κεντρικές βρύσες του χωριού, που το κουβαλούσαν οι γυναίκες με τις βαρέλες ή με πιο μεγάλα βαρέλια που τα φόρτωναν στο γαϊδουράκι !

Ο νερουλάς συνήθως είχε επάνω στον γάιδαρο του δυο βαρελάκια δεμένα ή σε ένα καρό ένα-δυο μεγάλα βαρέλια με νερό και φώναζε στις γειτονίες ή χτυπούσε την κουδούνα του. Έτρεχαν έξω οι νοικοκυρές και οι υπηρέτριες από τα αρχοντικά με  τα δοχεία τους και έπαιρναν το νερό, ενώ ταυτόχρονα γινότανε και το σχετικό "πηγαδάκι" για το κουτσομπολιό της ημέρας !

Ο πιο διάσημος νερουλάς της πατρίδας μας , ήταν ο γνωστός ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης. Βέβαια πέρασαν τα χρόνια, οι νερουλάδες άφησαν τα καρά τους και χρησιμοποίησαν πλέον τις μηχανές (αυτές με τις τρεις ρόδες). Τέλος φτάνουμε στην εποχή μας. Ο νερουλάς , υπάρχει ακόμα και γυρίζει τις γειτονίες όπως παλιά, αλλά ....με μια μεγάλη διάφορα !